367.

         Zaprosiła nas Marysi rodzina na mszę po jej mamie. Już pół roku jak nie żyje… No cóż, taka kolej rzeczy, ale jak się jest coraz starszym, to myśli się o nieuchronności śmierci coraz częściej. Czas płynie coraz prędzej, wspomnień jest coraz więcej i chciało by się zatrzymać czas, by poznać dalsze losy najbliższych… Ich radości, troski. Pomóc im w najtrudniejszych chwilach, uczestniczyć w tych radosnych. Nie jest łatwo pomyśleć, pogodzić się z tym, że nieuchronnie zbliża się śmierć. Że nas pochłonie pustka, a bliscy wspomną nas tylko od czasu do czasu. Zresztą tak jak i my wspominamy swoich nieżyjących bliskich… Jesteśmy niezastąpieni, wszędzie nas pełno, chcemy rządzić, pomagać, spełniać plany, marzenia i… Następuje nagle nic, koniec, pustka… A może nie?... Może jest raj, piekło niebo… Może narodzimy się raz jeszcze jak mówią Buddyści? A może to tylko przechowalnia i obudzimy się kiedyś w innym wymiarze, w innym miejscu, innej planecie… W co mamy wierzyć?... Jest Bóg jedyny, ale jak i gdzie? Jest Tajemnica, wiara, dogmat. Ale cały świat ma inny swój, najprawdziwszy… Obojętnie gdzież byśmy się nie urodzili jest jakaś religia, w coś się wierzy… Tak - albo nie, jak mówią ateiści…  Być albo nie być jak napisał Szekspir... ;-D