160.   Gdy przeprowadziliśmy się do miasta, Agnieszka poszła starym systemem do 8 klasy, a chłopcy poszli już do gimnazjum, zgodnie z nowymi programami nauczania.

Jak ten czas leci… ;-)))

Dziś dzieci prawie zapomniały, że zostały przeniesione ze znanej spokojnej wiejskiej szkoły, do nowych, w mieście, pewnie bardziej wymagających i dających lepsze perspektywy w życiu. Ot, tak się ułożyło…

W mieście jest lepiej, wygodniej się żyje. Nie trzeba myśleć, że brak opału i trzeba go kupić. O tym że szambo wymaga wywiezienia. Że krowie trzeba dać jeść, wydoić…

To tak jak z automatyczną skrzynia biegów. Zapomina się że można inaczej.

Ludzie często żyją odmiennie niż my, oraz mają inne problemy i radości. Utożsamiamy się z miejscem gdzie żyjemy, co robimy. Wstajemy na siódmą, ósmą. A inni ludzie byśmy mieli co kupić w sklepie, muszą to wyprodukować, wyhodować, sprzedać, rozwieść i wstają skoro świt, na czwartą, trzecią…

Jak to do dobrego można się szybko przyzwyczaić. Przecież nie tak dawno i my z żoną kładliśmy się spać po północy i wstawali skoro świt.

By utrzymać to co mamy, by nie zawieść innych, by jak najlepiej funkcjonowała rodzina…

A teraz, po ośmiu godzinach w szkole - mojej żony - spacer, noc muzeów, festyn, występy na mieście.

Wizyta u lekarza… ;-)))  

Nareszcie nie trzeba myśleć o pracy i o tym, że za trzy miesiące trzeba zarezerwować czas i znowu siać grzybnię i pasteryzować kompost lub okrywę…

Głowa jest wolna od ważnych kiedyś spraw… Dzieci dorosły… Ja zajmuję się domem. Żona zarabia…

Inne czasy. Inne zadania i obowiązki…

To też trzeba umieć zaakceptować. Do tego też trzeba umieć przywyknąć… ;-D   


Zmiany, zmiany, zmiany...